Tarczyca to bez wątpienia bardzo ważny organ, który jest u każdego człowieka umiejscowiony w przednio-dolnej części szyi. Składa się on z dwóch płatów bocznych połączonych wąską cieśnią (tak zwaną węziną).
Jako nieparzysty gruczoł wydzielania wewnętrznego, odpowiedzialny jest on za wytwarzanie hormonów i wpływa na metabolizm naszego organizmu. Na jedną z przypadłości związanych z tym gruczołem, a więc na nadczynność tarczycy, cierpi do 2% dorosłych mieszkanek Polski. A może to niestety negatywnie wpłynąć na funkcjonowanie organizmu. Jakie są objawy tarczycy, które powinny nas, kobiety (bo choroba ta głównie atakuje panie) zaniepokoić?
Dziesięć objawów jest tutaj bardzo charakterystycznych, jednak często i tak są one bagatelizowane. Dlatego, jeśli któryś z nich da o sobie znać, to nie pozostanie nic innego, jak umówić się na jak najszybszą wizytę do lekarza specjalisty, czyli w tym wypadku do endokrynologa. Ogólnie z nadczynnością tarczycy mamy do czynienia wtedy, gdy gruczoł ten wytwarza zbyt dużą ilość hormonów. Wydzielane przez niego hormony T3 (tzw. trijodotyronina) oraz T4 (czyli tyroksyna) wpływają na funkcjonowanie prawie całego organizmu, stąd też zaburzenia w funkcjonowaniu tarczycy mogą dawać przeróżne objawy.
A należą do nich następujące symptomy: nagły spadek masy ciała, czyli szybkie chudnięcie pomimo właściwego odżywiania i niestosowania diety niskokalorycznej; bardzo nadmierna potliwość (pocenie się) spowodowana tzw. wzmożoną termogenezą oraz nadaktywnością gruczołów potowych; nagłe uderzenia gorąca nawet w dość niskiej temperaturze, którym dodatkowo może towarzyszyć zaczerwienienie zarówno skóry naszej twarzy, jak i szyi; bóle głowy; drżenie rąk, które pojawia się cały czas, a nie tylko sporadycznie.
Jakie są objawy tarczycy jeszcze?
Na przykład problemy ze snem i samym zasypianiem, które uaktywniają się okresowo. To nie wszystko. Wystąpić może także kołatanie serca oraz ból w klatce piersiowej, które bardzo utrudnia normalne codzienne życie i funkcjonowanie. Tenże objaw ma ścisły związek z niekorzystnym wpływem nadmiaru hormonów na funkcjonowanie mięśnia sercowego. Może się również pojawić nadpobudliwość, czyli nie znikający tak łatwo problem z koncentracją i zapamiętywaniem, połączony jeszcze dodatkowo z towarzyszący mu bardzo dziwny, nieuzasadniony, wewnętrzny niepokój.
Drażliwość, wzmożona nerwowość i bardzo łatwa skłonność do płaczu to także objawy nadczynności tarczycy, a odpowiedzialne jest za nie nadmierne pobudzenie układu nerwowego, ale należy pamiętać, że objawy te mogą być mylone z innymi, jak na przykład z objawami menopauzy lub też zespołu napięcia przedmiesiączkowego. A propos miesiączki, to te nieregularne i bardzo zaburzone także stanowić mogą objaw nadczynności tarczycy, która nieleczona sprzyja bardzo częstym cyklom bezowulacyjnym i powoduje niestety problemy z zajściem w ciążę. Ostatnim objawem mogą także być częste biegunki, czyli problemy żołądkowe i zaburzenia trawienia.
Poza nadczynnością tarczycy, istnieje jeszcze jej niedoczynność, czyli choroba spowodowana niedostatecznym stężeniem hormonów produkowanych przez gruczoł tarczowy. Niedoczynność tarczycy objawia się z kolei: uczuciem ciągłego, bezustannego zimna; ciągłym zmęczeniem i sennością, a także silną depresją; zaburzeniami pamięci; przyrostem masy ciała; rzadszym oddawaniem stolca; spowolnieniem czynności serca; dość niskim ciśnieniem tętniczym oraz suchą, łuszczącą się bladą skórą i jeszcze, jakby tego było mało, suchymi włosami. Brzmi to wszystko strasznie, ale czasem strach ma wielkie oczy.
Na szczęście to jeszcze nie rak. więc większość pacjentów z niedoczynnością tarczycy, aby z chorobą funkcjonować, wymaga po prostu leczenia lewotyroksyną i okresowej kontroli TSH przez całe swoje życie. W niektórych przypadkach może dojść nawet do samoistnego wyzdrowienia i ustąpienia niedoczynności tarczycy. A u tych z nadczynnością tarczycy nie ma jednej, takiej najlepszej terapii, ponieważ każda metoda posiada swoje zalety i wady, które trzeba omówić z konkretnym lekarzem prowadzącym. Leczenie nadczynności tarczycy zależy więc ogólnie od jej przyczyny, a także stopnia nasilenia, wieku pacjenta i współistniejących chorób.
